Zgodnie z art. 2 Konstytucji zgodnie z którym „Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym (…)”. Najogólniej rzecz ujmując zasada ta sposób opisowy mówi o relacji między państwem, a jednostką i gwarantuje tejże jednostce szereg mechanizmów ochrony jej praw. (1) Wynika stąd, że Polska powinna być państwem etycznym, w którym zasadnicze znaczenie uzyskuje efekt wolnościowy jego funkcjonowania. Dalej pociąga to za sobą konsekwencje dla władz publicznych, które powinny nie tylko respektować, ale przede wszystkim rozwijać wszystkie wartości wynikające z demokracji. (2) Oznacza to, że państwo demokratyczne to takie państwo, w którym władzę wykonuje się wyłącznie w celu ochrony godności człowieka, wolności, sprawiedliwości i pewności prawa. (3) Można zatem wnioskować, że osoby będące piastunami organów władzy publicznej powinny zapewnić nie tylko ochronę, ale i rozwijać prawa jednostki takie jak poszanowanie godności osobowej każdego człowieka i wynikające stąd prawa (4) w tym prawo do wolności, czy sprawiedliwego równego traktowania.
Takimi piastunami organów władzy publicznej i to objętymi szczególną ochroną prawną, ale i szczególną odpowiedzialnością są wójtowie, burmistrzowie, prezydenci miast jak i posłowie. (5) Poseł Sebastian Kaleta zbulwersowany wydaniem pieniędzy przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy na projekty środowiska LGBT przygotował raport, który samą swoją formą narusza godność osób nieheteroseksualnych, ale też zachęca do ich dyskryminacji i wzywa do nienawiści wobec tej grupy. (6) Warto obszernie przytoczyć wstęp do przywołanego raportu: „Od lat z warszawskiego budżetu płyną milionowe dotacje dla organizacji pozarządowych, które powołując się niekontrowersyjne projekty (takie jak np. konieczność pomocy i aktywizacji seniorów czy walki z uzależnieniami i patologiami czy przeciwdziałaniu HIV/AIDS), wspierają ideologię LGBT czy ruchy proaborcyjne jawnie uczestnicząc w imprezach, paradach i manifestacjach proaborcyjnych. Dość częstym przykładem jest, że organizacje te po otrzymaniu dotacji realizują projekty z innymi organizacjami społecznymi (stowarzyszeniami i fundacjami), jawnie propagującymi ideologię LBGT czy postulaty podważające cele, na które przeznaczono uzyskane środki (np. organizacja Sex Work Polska postulująca legalizację prostytucji w Polsce). Jednym z priorytetów działań części tych organizacji, jest aktywność na polu edukacyjnym, w ramach którego wspólnie z organami samorządu lub przy jego wsparciu, organizują edukację seksualną nawet w szkołach podstawowych. Działalność tego rodzaju organizacji jest dodatkowo premiowana przez Urząd m .st. Warszawy, poprzez przyznanie im najmu lokali na bardzo preferencyjnych warunkach w doskonałej lokalizacji (niejednokrotnie w centrum stolicy).”. (7)
Fakt, że Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy finansuje organizacje osób LGBT nie stanowi naruszenia prawa. Osoby LGBT są takimi samymi obywatelami jak osoby heteronormatynwe i przynajmniej w stolicy korzystają z równego traktowania. Autorzy projektu zarzucają zarówno miastu stołecznemu jak i organizacjom działającym na rzecz praw LGBT wspieranie ruchów proaborcyjnych i uczestnictwo w marszach na rzecz idei aborcyjnych. Przy czym zapomina, że w tym kraju zgodnie z art. 13 zakazane jest działanie organizacji, które odwołują się do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu
i komunizmu. Idee proaborcyjne nie są zakazane, tak jak aborcja w przypadkach ustawą określonych jest dopuszczalna. Natomiast prawo do wyrażania swoich opinii przez zgromadzenia publiczne jest gwarantowane z poziomu konstytucji, prawa UE, ratyfikowanych umów międzynarodowych i ustaw. Fakt, że ktoś manifestuje ideę, z którą ktoś inny się nie zgadza nie oznacza, że idea ta powinna być piętnowana. Wręcz przeciwnie demokratyczne standardy państwa prawa od lat wskazują na konieczność ochrony takich zgromadzeń. (8) Za skrajnie nieuczciwe należy uznać zarzucanie organizacjom wspierającym osoby LGBT naruszenia w postaci współrealizacji projektów, co jest jak najbardziej dopuszczalne, często wynika wprost zasad przyznawania dotacji. Natomiast zarzut przeznaczania środków publicznych na cele inne niż wynika to z dotacji należy uznać wręcz za śmieszne. W Polsce przeznaczenie środków publicznych na inny cel niż wynika to z dotacji oznacza po pierwsze konieczność zwrotu tych środków, po drugie odpowiedzialność karną dla osób które środki te sprzeniewierzyły. Wydaje się, że celem tego pomówienia jest nie tylko stygmatyzacja osób LBGT, co przede wszystkim wykazanie nieudolności i niekompetencji lub nieuczciwości władz Warszawy, które nie dopełniają obowiązku kontroli realizacji zleconego zadania. Wyjątkowo niegodne jest z kolei zarzucenie władzom stolicy preferencyjnego traktowania organizacji LGBT przy najmie lokali. Wszystkie organizacji pozarządowe mogą korzystać na preferencyjnych warunkach z wynajmu lokali z zasobów miasta. (9) Opisane powyżej nieprawdy znajdują się tylko we wstępie do „raportu”. Dalej można znaleźć np. zrzuty ekranowe z portalu Facebook w żaden sposób niezwiązane z prowadzeniem przez organizacje LGBT projektów, a które sugerują powszechne używanie narkotyków i dekadencję tego środowiska. Skrajnym przykładem manipulacji jest zamieszczenie klatki z filmu „Chłopaki nie płaczą” z postacią palącego marihuanę „Laski”, który w żaden sposób nie był związany
z osobami LGBT, w celu napiętnowania tych osób. (10)
Niestety poseł zamiast krzewić godność jednostki i ochronę praw człowieka, rozmija się z prawdą i manipuluje faktami celem stygmatyzacji obywateli, których ideologii nie podziela i uznaje za szkodliwą.
1. Zob M. Florczak-Wątor, Komentarz do Art. 2 Konstytucji [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Wolters Kulwer 2019, s. 28.
2. Zob. W. Sokolewicz, M. Zubik, Komentarz do Art. 2 Konstytucji [w:] L. Garlicki, M. Zubik (red.) Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Tom I, Wydanie II, Wydawnictwo Sejmowe 2016, s. 98, 104.
3. Zob. P. Tuleja, Komentarz do Art. 2 Konstytucji [w:] Konstytucja RP. Tom I. Komentarz, M. Safjan, L. Bosek (red.), C.H.Beck 2016, s. 219.
4. Zob. P. Winczorek, Komentarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskie z dnia 2 kwietnia 1997 r., Liber 2008, s. 79.
5. Tak: art. 115 §13, art. 222. § 1 art. 227, art. 231 Kodeksu karnego.
6. http://sebastiankaleta.pl/wp-content/uploads/2019/12/Raport-Kalety_final_compressed.pdf dostęp z 29.09.2020, dalej zwany „Raportem Kalety”.
7. Ibidem, s. 3.
8. Wyrok ETPCz z 3 maja 2007 r., Bączkowski i inni przeciwko Polsce, Skarga 1543/06.
9. https://warszawa19115.pl/-/przestrzen-i-lokale-dla-organizacji-pozarzadowych
i powołane tam akty prawa lokalnego: dostęp z 29.09.2020 r
Raport Kalety, s. 30.